Oorlog & strips

'Is het een anti-oorlogsboek?'
'Ja,' zei ik. 'Daar komt het wel op neer.'
'Weet je wat ik altijd zeg tegen mensen die me vertellen dat ze een anti-oorlogsboek schrijven?'
'Nee. Wat zeg je dan, Harrison Starr?'
'Dan zeg ik "Waarom schrijf je niet eens een anti-gletsjer-boek"?'

(Uit: Slaughterhouse Five, Kurt Vonnegut)

'Sinds het midden van de vorige eeuw werd in Europa weinig meer gepresteerd op het gebied van strips. Men beschouwde hier het beeldverhaal als iets dat eigenlijk alleen voor kinderen bestemd was. [...] De grote kans kreeg het stripverhaal in Amerika. Europa moest tot de jaren twintig wachten voor het weer ging meetellen. En ook toen stond het lange tijd in de schaduw van Amerika. [...]

Door de Tweede Wereldoorlog in de jaren veertig, hield de import van strips [uit amerika] geleidelijk op. De strips van eigen bodem kregen nu een kans. En die werd gegrepen ook!'

(Uit Stripverhalen, Rob Richard)

Homo's met een boek

U bent homo en wil graag dat Mary Cheney ook voor u op de bres gaat, maar ... u heeft geen boek! Als een speer naar uw plaatselijke boekhandel en koop het eerste boek dat u tegenkomt.

NRC (19 mei 2006)

Fellini

'Film will only become an art when its materials are as inexpensive as pencil and paper.'

(Jean Cocteau)

Gisteren kwam ik op de snelweg mijn belezen vriend Hayco tegen. We wisselden wat data uit:

'Toen Marcello Mastroianni aan Fellini eens om het script van zijn nieuwe film vroeg, overhandigde Fellini hem een papier met daarop een grote, lullig getekende pik. Marcello heeft daarna nooit meer om een script gevraagd ... '

De Italiaanse regisseur Frederico Fellini was, net als o.a. John Huston, Alfred Hitchcock en David Lynch (die op dezelfde dag als Fellini jarig is) een compulsief tekenaar. Hij had echter totaal geen pretenties waar het zijn tekeningen betrof en wees een aanbod om zijn tekeningen te bundelen in een boek nogal resoluut van de hand.
' ... if I hadn't been a director no one would talk about my drawings. For me it's a secondary, marginal, peripheral activity that has sparked interest only because I've made some films.'

Zeven jaar na zijn dood, kwam het boek er toch. En een paar jaar geleden hingen zijn karikaturen van filmsterren, zijn costume and dressing schetsen en zijn latere erotische karikaturen in het Guggenheim in New York, een verdieping hoger dan de tekeningen van Picasso en Cezanne.

Lynch

Zondag zag ik Mulholland Drive van David Lynch. Naarmate de film zijn (ont)knoping naderde, werd mijn hoofdpijn steeds erger. Mijn hersenen probeerden dit in zijn staart bijtende verhaal te begrijpen.

Hetzelfde gevoel had ik, misschien voor het eerst, toen ik nog een jongetje was en Terminator zag, waarin iemand door de tijd reist en een vrouw zwanger maakt van een kind, waarzonder hijzelf nooit zou hebben bestaan ... Een onmogelijke lus in een stamboom.

Zondag zag ik ook Donnie Darko (toeval?), maar Mulholland Drive laat mij niet met rust. Omdat ik geen doorgewinterde cinefiel ben, had ik een beetje hulp nodig. Gisteren heb ik tot diep in de nacht secundaire literatuur zitten lezen. Over de tien clues van Lynch, de zogenoemde losgebleven eindjes omdat het in eerste instantie een pilot was voor een TV-serie, tientallen interpretaties van gerenommeerde critici. Mijn hoofdpijn is al ietsje minder, maar het lijkt erop dat je uiteindelijk toch op jezelf bent aangewezen.

'Well, it seems that Diane had her girlfriend murdered. Then, in a masturbatory fantasy cum fever dream in the moments before she commits suicide, she reimagines her ruined career and failed relationship with the woman she loves.'

( Bill Wyman, Andy Klein, Max Garrone, artikel op Salon.com)

De film gaat uiteindelijk over film. Over een actrice die vlak voor haar zelfmoord haar leven (als een film) aan zichzelf voorbij laat schieten en er een soort potpourri van Hollywood-cliches, verwijzingen en droomsymboliek van maakt. Zijzelf is in dit surrealistische leven een getalenteerde engel en haar geliefde een mysterieuze brunette die aan geheugenverlies lijdt (op bovenstaande still plukt ze een identiteit van een filmposter, die wordt gereflecteerd in een klein spiegeltje naast de grote waarin ze naar zichzelf stond te kijken) ...

Artikel op Salon.com >>

Factotum

Samen met een van mijn literaire vrienden, zag ik gisteren in een theater in Rotterdam de film Factotum, naar een boek van Charles Bukowski.
We leerden dat alcoholist, werkloos en bij tijd en wijle gewelddadig zijn helemaal niet zo erg is, zolang je maar korte verhalen opstuurt naar literaire tijdschriften.

'Talent excuses cruelty. Don't you know that?'
'Not talent. Genius maybe. You're talented, Thomas. The world is full of talented assholes.'

(uit een andere film: the weight of water)

Een ding is zeker, Factotum is een film waar je dorst van krijgt. Na afloop dronken we dan ook biertjes tot de bar sloot en we filosofeerden over de moraal van de film:

'If you're going to try, go all the way. Otherwise don't even start. This could mean losing girlfriends, wives, relatives, jobs. And maybe your mind. [...] There is no other feeling like that. You will be alone with the gods. And the nights will flame with fire. You will ride life straight to perfect laughter. It's the only good fight there is.'

(Henri Chinaski in Factotum)

Schilderijen van Bukowski >>
Officiele website van de film >>
Bach-Bukowski >>