Zondag zag ik Mulholland Drive van David Lynch. Naarmate de film zijn (ont)knoping naderde, werd mijn hoofdpijn steeds erger. Mijn hersenen probeerden dit in zijn staart bijtende verhaal te begrijpen.
Hetzelfde gevoel had ik, misschien voor het eerst, toen ik nog een jongetje was en Terminator zag, waarin iemand door de tijd reist en een vrouw zwanger maakt van een kind, waarzonder hijzelf nooit zou hebben bestaan ... Een onmogelijke lus in een stamboom.
Zondag zag ik ook Donnie Darko (toeval?), maar Mulholland Drive laat mij niet met rust. Omdat ik geen doorgewinterde cinefiel ben, had ik een beetje hulp nodig. Gisteren heb ik tot diep in de nacht secundaire literatuur zitten lezen. Over de tien clues van Lynch, de zogenoemde losgebleven eindjes omdat het in eerste instantie een pilot was voor een TV-serie, tientallen interpretaties van gerenommeerde critici. Mijn hoofdpijn is al ietsje minder, maar het lijkt erop dat je uiteindelijk toch op jezelf bent aangewezen.
'Well, it seems that Diane had her girlfriend murdered. Then, in a masturbatory fantasy cum fever dream in the moments before she commits suicide, she reimagines her ruined career and failed relationship with the woman she loves.'
( Bill Wyman, Andy Klein, Max Garrone, artikel op Salon.com)
De film gaat uiteindelijk over film. Over een actrice die vlak voor haar zelfmoord haar leven (als een film) aan zichzelf voorbij laat schieten en er een soort potpourri van Hollywood-cliches, verwijzingen en droomsymboliek van maakt. Zijzelf is in dit surrealistische leven een getalenteerde engel en haar geliefde een mysterieuze brunette die aan geheugenverlies lijdt (op bovenstaande still plukt ze een identiteit van een filmposter, die wordt gereflecteerd in een klein spiegeltje naast de grote waarin ze naar zichzelf stond te kijken) ...
Artikel op Salon.com >>
Geen opmerkingen:
Een reactie posten